ادوارد اس. مورس ، دانشمند آمريكايي ، بسياري از آشپزخانه هاي مناطق شهري و روستايي را در اوايل دوره ميجي (1868-1912) ثبت كرد. اين آشپزخانه ها تفاوت چنداني با آشپزخانه هاي دوره ادو ندارند زيرا استفاده از گاز و برق خانگي تازه در آمريكا و اروپا آغاز شده بود. اگرچه ايجاد زيرساخت ها هزينه بر بود ، اما با رعايت وظايف ، يارانه سنگيني توسط شركت هاي نيمه خصوصي و ملي ايجاد شد.
اوايل دهه 1900 تغييري در غذاهاي ژاپني ايجاد كرد. غذاهاي خارجي از هر نقطه از جهان به كتابهاي آشپزي ژاپني ، بخشي از رونق هايكارا (ハ イ カ ラ ، به معناي واقعي كلمه يقه بالا ، برگرفته از كت هاي يقه بلند محبوب در اروپا) سرازير شد. غذاهاي محبوب مانند برنج سوخاري ، سوكياكي ، رامن و گيودون در دوره ميجي به عنوان بخشي از جنبش هايكارا ظاهر شدند و نشان دهنده تلفيق غذاهاي سنتي ژاپني با ساير غذاها بود. آشپزخانه ها كاملاً سازماندهي شدند تا اين غذاها را بپزند. آشپزخانه هاي دوره ادو براي منوهاي ساده برنج ، ماهي كبابي ، سوپ سبزيجات و سبزيجات ترشي استفاده مي شد.
اولين چراغ گاز در يوكوهاما تا سال 1873 نصب شد ، اما بيش از 30 سال طول مي كشد تا تبليغات گاز در روزنامه ها شروع شود. اين تبليغات براي طبقات متوسط به پايين طراحي نشده بود. در مطالعه اي كه در سال 1908 در مورد نحوه استفاده از گاز در توكيو انجام شد ، 57 درصد براي روشنايي ، 14 درصد براي سوخت ، 19 درصد براي تغذيه موتورها و 3 درصد براي چراغ هاي خيابان بود. اين بدان معناست كه از گاز براي روشنايي 1 از 9 خانوار استفاده مي شود و فقط 1 از 100 خانوار از گاز براي آشپزي استفاده مي كند. شركت هاي گاز اين را درك كردند و لوازم اوليه به طور مستقيم از انگلستان وارد شد كه براي همه آنها به جز ثروتمندترين شهروندان گران تمام شد.
- چهارشنبه ۱۳ مرداد ۰۰ ۱۰:۲۹ ۸ بازديد
- ۰ نظر